impresjonizm
Nazwa nadana stylowi muzyki Claude’a Debussy’ego (1862–1918) pod koniec XIX wieku za pośrednictwem jego suity symfonicznej Printemps (1887). Wśród charakterystycznych elementów muzycznego impresjonizmu zidentyfikować można m.in. znaczne usamodzielnienie barwy dźwięku, która tworzy migoczącą grę orkiestrowych „kolorów”, wykraczającą poza system dur-moll harmonikę (np. struktury całotonowe, paralelizmy akordowe, dźwięki pedałowe), zatarcie konturów melodycznych i rytmicznych oraz unikanie tradycyjnych form muzycznych. Termin jest także użyteczny w odniesieniu do niektórych dzieł kompozytorów współczesnych Debussy’emu, jak Maurice Ravel (1875–1937), Paul Dukas (1865–1935), Frederick Delius (1862–1934) czy Karol Szymanowski (1882–1937). Termin został wprowadzony do muzyki poprzez analogię do malarstwa francuskiego ostatniej ćwierci XIX wieku (zwłaszcza Moneta, od którego obrazu pt. „Impression, soleil levant” wziął swoją nazwę). Początkowo miał ujemne konotacje, a jego odniesienie do sztuki dźwięków Debussy’ego budziło niechęć tego kompozytora. Przyjmuje się zatem, że estetyka muzyczna Debussy’ego pozostaje w związku nie tyle z impresjonizmem malarskim, ile z symbolizmem w poezji, a nade wszystko z ideologią modernizmu. Jednakże poczucie nieokreśloności wywoływane przez harmonię i instrumentację muzyki określanej jako impresjonistyczna wydaje się pokrewne wrażeniom budzonym przez obrazy impresjonistów. Wątki impresjonistyczne dochodzą do głosu także w dziełach kompozytorów II połowy XX stulecia, szczególnie w takich, które czerpią z pozaeuropejskich filozofii dźwięku i muzyki. Przekładają się na specyficzne walory harmoniki, instrumentacji i sposoby kształtowania barwy dźwięku.