1

Każdy punkt na mapie symbolizuje kompozytora - wystarczy kliknąć aby zobaczyć informacje na jego temat

2

Mapę możesz oglądać w trzech widokach

3

Wyszukiwarka to najszybszy sposób odszukania osoby albo definicji terminu

4

W menu znajdziesz m.in. przewodniki po ciekawych zjawiskach oraz indeksy alfabetyczne kompozytorów i terminów: stylów, technik, szkół, grup

5

Dzięki ścieżce okruszków możesz zawsze wrócić do wcześniej czytanych treści

Przejdź do serwisu

spektralizm

Sposób komponowania, którego wynikiem jest kształtowanie utworu muzycznego oparte na wewnętrznej strukturze pojedynczych dźwięków (ich spektrum, widmie). W kompozycji spektralnej stosunki między składowymi dźwięku zostają przeniesione na poziom relacji między dźwiękami i decydują o ich wzajemnych zależnościach. W muzyce spektralnej wielką rolę odgrywają układy mikrotonowe oraz porządki o charakterze konstruktywistycznym. Pierwszymi kompozycjami utrzymanymi w konsekwentnej technice spektralnej były utwory Francuzów, Gérarda Griseya (1943–1998) i Tristana Muraila (ur. 1947). Niezależni od nich działali na tym polu kompozytorzy rumuńscy: Ştefan Niculescu (1927–2008), Horațiu Rădulescu (1942–2008) i Iancu Dumitrescu (ur. 1944). Intelektualne i zmysłowe wyrafinowanie muzyki spektralnej spowodowało, że środki właściwe dla tej techniki przejęło wielu innych kompozytorów; do najwybitniejszych należą Jonathan Harvey (1939–2013), Kaija Saariaho (ur. 1952) i Magnus Linberg (u. 1958). Muzyka spektralna stała się wielką inspiracją dla młodych kompozytorów polskich pokolenia „Glissanda”. Pewne typowe dla muzyki spektralnej procedury (np. orkiestrową syntezę dźwięku) można odnaleźć w Muzykach na orkiestrę Andrzeja Dobrowolskiego.

Tabakiernik Piotr Ryczek Mateusz Falkiewicz Adam Zawadzka-Gołosz Anna Stańczyk Marcin Kulenty Hanna Jaskot Dobromiła Zagajewski Artur Kwieciński Andrzej Dobrowolski Andrzej
Widok landscape na tej szerokości ekranu nie jest wspierany. Prosimy obrócić telefon