spektralizm
Sposób komponowania, którego wynikiem jest kształtowanie utworu muzycznego oparte na wewnętrznej strukturze pojedynczych dźwięków (ich spektrum, widmie). W kompozycji spektralnej stosunki między składowymi dźwięku zostają przeniesione na poziom relacji między dźwiękami i decydują o ich wzajemnych zależnościach. W muzyce spektralnej wielką rolę odgrywają układy mikrotonowe oraz porządki o charakterze konstruktywistycznym. Pierwszymi kompozycjami utrzymanymi w konsekwentnej technice spektralnej były utwory Francuzów, Gérarda Griseya (1943–1998) i Tristana Muraila (ur. 1947). Niezależni od nich działali na tym polu kompozytorzy rumuńscy: Ştefan Niculescu (1927–2008), Horațiu Rădulescu (1942–2008) i Iancu Dumitrescu (ur. 1944). Intelektualne i zmysłowe wyrafinowanie muzyki spektralnej spowodowało, że środki właściwe dla tej techniki przejęło wielu innych kompozytorów; do najwybitniejszych należą Jonathan Harvey (1939–2013), Kaija Saariaho (ur. 1952) i Magnus Linberg (u. 1958). Muzyka spektralna stała się wielką inspiracją dla młodych kompozytorów polskich pokolenia „Glissanda”. Pewne typowe dla muzyki spektralnej procedury (np. orkiestrową syntezę dźwięku) można odnaleźć w Muzykach na orkiestrę Andrzeja Dobrowolskiego.