unizm
Sposób komponowania i styl charakterystyczny dla twórczości Zygmunta Krauzego wynikający z inspiracji unizmem malarskim (Władysław Strzemiński). Wiąże się z radykalnym ograniczeniem środków (nie wyklucza jednak stosowania wyrafinowanych porządków dźwiękowych i regulacji matematycznych), jednolitością i bezkontrastowością formy, polilinearnością i ciągłością przepływu muzycznych zdarzeń oraz fluktuującym brzmieniem. Przekłada się także na swoiste cechy notacji muzycznej, m.in. w zakresie pozycjonowania dźwięku, jego czasu trwania i pionowej synchronizacji. Mimo, iż „czysty” unizm w twórczości Krauzego reprezentowany jest szeregiem utworów z lat 1963–1972, to elementy tej idei pojawiają się także w późniejszych dziełach tego kompozytora.